De Britse fysioloog Robert Edwards, wiens werk leidde tot de eerste “reageerbuisbaby”, won in 2010 de Nobelprijs voor de Geneeskunde voor de ontwikkeling van in-vitrofertilisatie (IVF), een doorbraak die wereldwijd miljoenen onvruchtbare paren aan kinderen heeft geholpen.
Robert Geoffrey Edwards werd in september 1925 geboren. Na zijn lagere schoolopleiding aan de Manchester Central High School ging hij naar het University College of North Wales (UCNW) in Bangor, maar hij realiseerde zich al snel dat hij niet zozeer geïnteresseerd was in planten als wel in de voortplanting van dieren en liet zich overplaatsen naar het departement Zoölogie, waar hij in 1951 zijn B.Sc. behaalde. In 1962 bood dezelfde instelling hem de graad van Doctor in de Wetenschappen aan. Na 1 jaar aan het California Institute of Technology te hebben gewerkt, kreeg hij een betrekking van 5 jaar aan het National Institute for Medical Research in Londen. Daarna studeerde hij aan het Institute of Animal Genetics van de Universiteit van Edinburgh, waar hij in 1955 promoveerde. In 1963 trad hij in dienst van de Universiteit van Cambridge. In 1968 woonde hij op de Royal Society of Medicine in Londen een lezing bij van Patrick Steptoe, gynaecoloog, waarin hij laparoscopie beschreef, een chirurgische techniek waarmee toegang kon worden verkregen tot de eierstokken, zodat eicellen konden worden weggenomen om in vitro te worden bevrucht. Hun samenwerking begon in 1968 en 10 jaar later werd Louise Brown geboren. In 1968 was hij in staat de menselijke eicel in het laboratorium te bevruchten en begon hij samen te werken met Patrick Steptoe. Edwards en Steptoe richtten de Bourn Hall-kliniek in Cambridge op, ’s werelds eerste centrum voor IVF-therapie. Steptoe was er medisch directeur tot aan zijn dood in 1988 en Edwards was er hoofd van het onderzoek tot aan zijn pensionering. Gynaecologen en celbiologen uit de hele wereld volgden hun opleiding in Bourn Hall, waar de methoden van IVF voortdurend werden verfijnd. Edwards ontwikkelde menselijke kweekmedia om de bevruchting en de vroege kweek van embryo’s mogelijk te maken, terwijl Steptoe laparoscopie gebruikte om oöcyten te recupereren bij patiënten met tubale onvruchtbaarheid. De geboorte van Louise Brown, de eerste “reageerbuisbaby”, in juli 1978 luidde het begin in van een nieuw gebied van de geneeskunde.
Robert Edwards was een van de oprichters van ESHRE en werd in 1985 de eerste voorzitter van de Society. Het jaar daarop publiceerde ESHRE onder zijn impuls en leiding het eerste nummer van haar tijdschrift, Human Reproduction, met hem als redacteur, een rol die hij 15 jaar lang vervulde.
Professor Edwards richtte in 2000 ook het tijdschrift “Reproductive Bio Medicine Online” op en gaf dit 10 jaar lang onafhankelijk uit. Nadat hij het had ontwikkeld en ervoor had gezorgd dat het een van de toonaangevende tijdschriften was op het gebied van voortplantingsgeneeskunde, begon hij in 2009 de teugels van het tijdschrift over te dragen en werd hij Editor Emeritus van RBM Online. In 2010 werd Elsevier de uitgever van dit tijdschrift.
De glimlach op het gezicht van miljoenen kinderloze echtparen wereldwijd bewijst genoeg voor het belang van de ontdekking van IVF. De broederschap van kunstmatige voortplantingstechnieken zal het er unaniem over eens zijn dat deze Nobelprijs welverdiend is voor de moedige doorbraak op het gebied van onvruchtbaarheid, die zich nu vanuit Bourn Hall, UK, naar alle hoeken en gaten van de wereld heeft verspreid.
ISAR biedt professor Edwards zijn welgemeende felicitaties aan voor deze zeer voorname erkenning van zijn prestaties in de geneeskunde.