Inleiding
Dit vers wordt typisch aangehaald door anti-islam/Moslim apologeten om te argumenteren dat de islam terrorisme bevordert. Dit is natuurlijk onzin omdat het vers verkeerd wordt weergegeven. Het vers luidt als volgt:
Wanneer gij de ongelovigen in de strijd ontmoet, slaat hen dan in de nek, en wanneer zij verslagen zijn, bindt dan alle gevangenen stevig vast – later kunt gij hen bevrijden door genade of door losgeld – totdat de oorlogsspanningen geëindigd zijn. Dat . God had hen zelf kunnen verslaan als Hij gewild had, maar het is Zijn bedoeling sommigen van u te beproeven door middel van anderen. Hij zal de daden dergenen, die voor Zijn zaak gedood worden, niet verloren laten gaan;
Quran 47:4 (Abdel Haleem)
Discussie
Het vers wordt als volgt gedetailleerd:
Dit is misschien wel de schandelijkste van alle miscitaties. Een zin in het midden van een passage over strijd wordt uit zijn context gerukt en belachelijk voorgesteld als, “Wanneer u ongelovigen ontmoet, slaat hen dan de nek om.” Voor zelfs de meest toevallige lezer die de moeite neemt om de passage te bekijken, spreekt het vers over een ontmoeting in wederzijdse strijd tussen strijders (Ar. “fi’l-muharabah” zoals al-Baydawi uitlegt ) die tot een einde komt “wanneer de oorlog zijn lasten neerlegt” zoals het vers zelf stelt. Dit vers bespreekt specifiek de onderlinge strijd met de ongelovigen die in oorlog zijn zoals opgemerkt door Ibn Jareer al-Tabari . Dit blijkt duidelijk uit de openingszin van het hoofdstuk waarin staat: “Zij die ongelovig zijn en de mensen van het pad van God afhouden”, wat zoals Ibn Abbas heeft verklaard, een verwijzing is naar de heidenen van Quraysh , die de gelovigen onderdrukten door hen de vrijheid te ontzeggen om hun geloof te belijden en vervolgens oorlog met hen voerden om hun gemeenschap uit te roeien.
Met betrekking tot de zinsnede, “totdat de oorlog zijn lasten neerlegt”, heeft Imam Qatadah (d.117H) legde het uit door te zeggen, “totdat de vijandelijke strijders hun lasten neerleggen” – een uitdrukking die werd herhaald door vele geleerden door de geschiedenis heen, waaronder Ibn Qutaybah al-Daynuri (d.276H) . Merk ook op dat dit vers moslims slechts twee opties geeft voor krijgsgevangenen – onvoorwaardelijke vrijlating, of het accepteren van losgeld. Het vers vermeldt geen andere optie, en inderdaad hebben geleerden erop gewezen dat dit de algemene regel is, want de Profeet Mohammed strafte alleen die oorlogsmisdadigers die zich schuldig maakten aan verraad of grove overtredingen, maar anders verleende hij bijna universeel gratie aan mensen, zelfs aan zijn vurigste tegenstanders, zoals hij deed met de oorlogsleider Thumamah ibn Uthal, Abu Sufyan ibn Harb, Habbar ibn al-Aswad, Ikrimah ibn Abi Jahl, Umayr ibn Wahb, Safwan ibn Umayyah, Suhayl ibn Aamir, en de lijst gaat maar door.
11 Anwar al-Tanzeel wa Asrar al-Ta’weel (9:5) van Imam al-Baydawi (d.685H).
12 Jami’ al-Bayan ‘an Ta’wil ay al-Qur’an (47:4) van Imam al-Tabari (d.310H).
13 Ma’alim al-Tanzeel van Imam al-Baghawi (d.516H). Hetzelfde wordt verklaard door Ibn al-Jawzi: ” وصَدُّوا } الناس عن الإِيمان به، وهم مشركو قريش” Zad al-Masir (47:4) van Ibn al-Jawzi (d.597H).
14 ” حتى يضع أهل الحرب السلاح” zoals geciteerd in Tafsir al-Samarqandi (47:4).
Top vijf onjuiste citaten van de Koran
Een apologeet zou ook kunnen antwoorden door te zeggen dat de term “strijd” niet wordt genoemd na de ongelovigen in andere vertalingen of het Arabisch zelf:
Wanneer gij de ongelovigen ontmoet, slaat hen dan de nek om en wanneer gij onder hen een grote slachting hebt aangericht, bindt dan de banden vast; bevrijdt hen dan, hetzij door genade, hetzij door losgeld, totdat de oorlog zijn lasten heeft neergelegd. Zo zal het zijn, en indien God gewild had, zou Hij Zich op hen gewroken hebben, maar opdat Hij sommigen uwer door anderen moge beproeven. En zij, die op Gods weg gedood worden, hunne werken zal Hij niet doen dwalen.
Quran 47:4 (A.J. Arberry)
Het argument is dus, dat het vers over oorlog gaat, alleen uit Tafsir, hadith en andere bronnen te halen is. Op zich is zo’n tegenwerping al onjuist, want oorlog wordt nog steeds genoemd in het vers, “totdat de oorlog zijn lasten neerlegt”. Het is echter belangrijk om te vermelden dat de basis waarop apologeten nu willen argumenteren een benadering is die alleen uitgaat van de Koran, omdat hun bezwaar is dat het vers dat over oorlog gaat niet wordt genoemd in andere vertalingen of het Arabisch. Als we alleen uitgaan van de Koran, dan hoef ik alleen maar, wanneer er naar een vers wordt verwezen dat als gewelddadig wordt beschouwd, Koran 2:190 en 60:8-9 aan te halen, die luiden:
Strijd voor Gods zaak tegen hen die tegen u strijden, maar overschrijdt de grenzen niet: God bemint hen niet, die de grenzen overschrijden.
Quran 2:190 (Abdel Haleem)
Hij verbiedt u niet vriendelijk en rechtvaardig om te gaan met een ieder, die u niet om uw geloof heeft bestreden of u uit uw huizen heeft verdreven: God bemint de rechtvaardigen. Maar God verbiedt u, medestanders te nemen van hen, die tegen u om uw geloof hebben gestreden, u uit uw woningen hebben verdreven, en anderen hebben geholpen u te verdrijven; wie van u hen tot medestanders neemt, zal waarlijk een onrechtvaardige zijn.
Quran 60:8-9 (Abdel Haleem)
Deze drie en vele andere verzen kunnen worden aangehaald om aan te tonen dat elke vorm van geweld noodzakelijkerwijs in de eerste plaats uit zelfverdediging is.
Dezelfde apologeet zou dan weer kunnen tegenwerpen en zeggen dat al dergelijke verzen zijn afgeschaft. Zo’n antwoord als dit begaat de logische denkfout van de dubbele standaard. De drogreden is als volgt:
Er zijn veel situaties waarin je twee dingen of mensen met dezelfde maatstaf moet beoordelen. Als je in een van die situaties verschillende maatstaven gebruikt voor de twee, bevat je redenering de Fallacy of Using a Double Standard.
Internet Encyclopedia of Philosophy (Double Standard)
Het probleem met deze tegenwerping is dat men niet kan weten wat wel en wat niet geabrogeerd is zonder Tafsir, hadith en andere bronnen die de context in de eerste plaats laten zien. Het oorspronkelijke bezwaar houdt dus minder stand dan het vervolg, omdat ze allebei drogredenen zijn.
Conclusie
In het kort, het vers bevordert geen terrorisme. Argumenten dat het dat wel doet werken geen van beide kanten op omdat ze drogredenen zijn zoals ik hierboven heb aangetoond en als gevolg daarvan zou de apologeet uiteindelijk zichzelf hebben tegengesproken.
Zie ook: