Międzynarodowa pozycja Hu została wzmocniona przez jego częstą obecność w Stanach Zjednoczonych, szczególnie przez jego głośną kadencję jako ambasadora Chin w latach 1938-1942. W tym czasie pozyskiwał poparcie dla swojej ojczyzny – wówczas zaatakowanej przez Japończyków – a po II wojnie światowej służył jako delegat na konferencję w San Francisco, która powołała do życia Organizację Narodów Zjednoczonych. Hu został rektorem Uniwersytetu Pekińskiego w 1946 r., ale po rewolucji komunistycznej w Chinach dwa lata później przeniósł się na Tajwan, gdzie ostatecznie stanął na czele Academia Sinica, wiodącego instytutu badawczego. Zawsze otwarcie opowiadający się za demokracją i prawami człowieka, Hu służył przez pewien czas w Zgromadzeniu Delegatów rządu nacjonalistycznego.
Hu przybył do Columbii w 1914 roku po ukończeniu Cornell. Studiował pod kierunkiem Johna Deweya, pragmatycznego filozofa, który postulował uczenie się poprzez eksperymenty i praktykę. Hu uzyskał doktorat z filozofii w 1917 roku i przez lata pozostawał blisko swojego mentora; kiedy Dewey odwiedził Chiny w kwietniu 1919 roku na dwuletnią trasę wykładową po 11 prowincjach, Hu służył jako jego główny tłumacz. Trzy dekady później Hu wygłosił świadectwo dla Deweya podczas uroczystej kolacji z okazji jego 90. urodzin. Przez wiele lat Hu powracał okresowo do Columbii, aby nauczać i wykładać, a także pomagał w 1939 roku w zwiększaniu liczby członków Federacji Absolwentów. W 1960 roku podarował Bibliotece Wschodnioazjatyckiej Uniwersytetu Columbia 25-tomowy zbiór swoich chińskich pism. Hu zmarł w 1962 roku, wkrótce potem Uniwersytet ustanowił ku jego pamięci stypendium dla absolwentów.
Przeczytaj więcej o Hu Shih w Encyklopedii Kolumbia.